Sikkim, Calcutta en Bodhgaya

Het is weer even geleden dat we iets hebben geschreven over onze belevenissen in India.  Dat komt o.m. omdat we heel veel onderweg zijn geweest.
We staan nu op het punt om Noord India achter ons te laten (dit schrijven doen we op het Indira Ghandi vliegveld van Delhi) en verheugen ons op de laatste twee en halve week in Kerala in het zuiden van India.
Ik (Xandra) heb hier net een boekje gekocht met de brieven die Jahwarlal Nehru (india's eerste premier) na de onafhankelijkheid) aan zijn dochter (en latere premier van India) Indira Ghandi heeft geschreven toen zij 10 jaar was (waarin hij heel mooi vertelt over het ontstaan vd wereld en de ontwikkeling vd mensheid). Een boekje dat al in 1929 voor het eerst is uitgegeven en nog altijd wordt herdrukt en op scholen gelezen. Zowel Nehru als Indira zijn nog steeds zeer gerespecteerde helden in India; in iedere plaats zien we veelvuldig afbeeldingen van hen en natuurlijk ook van Ghandi, Father of the Nation.

Hoewel de bergen van Sikkim adembenemend mooi waren, vooral smorgens met de eerste zonnestralen, is wat ons van Sikkim bij blijft toch ook dat het zelfs daar erg druk was met gemotoriseerd verkeer, met wegwerkzaamheden en bouwactiviteiten.. In de hectiek van het verkeer zijn oordopjes of is een staat van verlichting onmisbaar (volgens Gert).
Toen ik in de trein aan een Indiase meneer vertelde dat het 15 jaar geleden, toen ik de eerste keer in India was, in mijn beleving lang niet zo druk was, vertelde hij dat dat klopte en dat de bevolking in die korte tijd van 900 miljoen gegroeid is naar 1.2 miljard mensen!
Er is dan ook vrijwel niets meer over van het 'romantische'  Hill station Darjeeling zoals dat er was in de tijd dat de Engelsen daar genoten vd koelte en er hun theeplantages bestierden. Het is nu een druk bezocht Indiaas toeristenoord met heel veel winkels en eettentjes. Maar het uitzicht is er onveranderd mooi! En de reis met de bijna 150 jaar oude stoom Toytrain ernaartoe (30 km per uur door de bergen) was ook een leuke belevenis. De tocht verder de bergen in per jeep of auto (een Suzuki Alto!) ging vaak even langzaam vanwege de zeer slechte wegen (zie filmpje) maar het landschap met overal kleine bergdorpen en in de verte het Himalaya gebergte maakten die autotrips (soms met 16 mensen in een jeep) toch tot een bijzonder avontuur.

En het was koud in Sikkim! Vooral als de zon om 17.30 was ondergegaan. Op straat werden her en der vuurtjes aangestoken waar mensen zich bij stonden te warmen en wij (vooral Xandra) zaten s'avonds bij een piepklein  electrisch kacheltje op onze kamer of kropen al vroeg onder de wol.
Sikkim hoort pas sinds 1975 bij India maar was daarvoor eeuwen lang een Boeddhistisch koninkrijk dat op dezelfde hoogte ligt als Nepal en Bhutan. We hebben verschillende wandelingen gemaakt door het weelderige groene landschap naar de vele boeddhistische heilige plaatsen en kloosters in Sikkim; vaak gelegen op of halverwege een berg. In Kalimpong hadden we het onverwachte genoegen om smorgens, toen we al heel vroeg een berg hadden beklommen om de zonsopkomst te aanschouwen, een ochtendgebed mee te maken vd monniken in de tempel die op de top gelegen was. Het luisteren naar het monotone chanten vd monniken,  terwijl de eerste zonnestralen op de bergen verschenen was een belevenis van een bijzonder verstilde schoonheid.

Bodh Gaya
Na Sikkim zijn we nog enkele dagen in Calcutta geweest en toen per trein naar Bodh Gaya gegaan waar een groot Tibetaans festival gaande was onder leiding van de Dalai Lama. Bodh Gaya is de plaats waar de Boeddha 2500 jaar geleden verlichting bereikte onder de Bodhiboom. Helaas hebben we de Dalai Lama niet live gezien omdat het ontzettend druk was met Pelgrims en je een registratie moest hebben om het terrein op te kunnen wast hij les gaf. 
De foto's geven een beetje een indruk van de sfeer in het tempelcomplex waarbinnen ondanks de drukte een heel aangename sfeer heerste en zelfs de hondjes soms leken te mediteren.

Ik had in Bodh Gaya ook een wonderlijk toevallige ontmoeting met een jongen die ik 15 jaar geleden, toen ik ook in Bodh Gaya was ook heb ontmoet. Anup was toen 12 en nodigde ons toen uit om bij hem thuis te overnachten omdat er geen hotelkamer meer te vinden was (vanwege hetzelfde Tibetaanse festival). Hij maakte toen indruk op mij omdat het een een heel vriendelijke vrolijke wat dromerige maar ook duidelijk slimme jongen was met hele sprekende pretogen. Ik herinner mij dat ik het toe zo jammer vond dat hij waarschijnlijk nooit veel onderwijs zou krijgen omdat hij uit een heel arme familie en dorp kwam.
Maar zijn leven blijkt wonderlijke wendingen te hebben genomen..
Toen Gert en ik op een ochtend over de brug liepen waarvan ik wist dat die naar het dorp van Anup ging maar we alweer op het punt stonden om terug te gaan omdat het een heel lange brug was en de rivier droog lag waardoor er vooral puinhopen vuilnis lagen, riep een jongen vanaf z'n fiets 'Hello how are you?'(standaard zin naar toeristen?), waarop ik vroeg of hij 'Anup' kende (ik wist zijn achternaam niet meer). En die bleek hij te kennen! 'Yes Anup is a very kind person, he is director of the school, he married a Japanese wife'. Ik vroeg voor de zekerheid of hij wist hoe oud Anup was. Hij zei 27.. Dat klopte precies. De jongen stelde voor om een afspraak met Anup te regelen, en zo zaten we de volgende morgen met Anup en een vriend van hem aan de koffie. En het bleek inderdaad dezelfde vrolijke Anup met dezelfde sprankelende ogen alleen was het nu een jonge man. En een jonge man met een bijzondere levensloop. Op zijn 13e was hij meegegaan met een monnik die hem een beter leven zou kunnen bieden in zijn klooster hoog in de Himalaya en ver weg dus van Bodh Gaya. Maar rond zijn 17e jaar besloot Anup dat hij terug wilde naar zijn geboortedorp en daar wilde proberen een school op te richten voor arme kinderen en wezen. Er valt nog veel meer over te vertellen maar ik wordt door Gert gemaand om af te ronden aangezien we op het moment even goed internet hebben (we zijn inmiddels in Cochin) en het er anders de komende dagen weer niet van komt om iets naar jullie te sturen. De fotootjes laten in ieder geval zien dat het Anup is gelukt de school te bouwen en er zijn nu 150 kinderen die er les krijgen..
Lieve groeten en tot gauw (in het koude kikkerlandje).